De ‘maatschappelijke’ grens ligt voorlopig op anderhalve meter, soms nog wat meer, zo luidt onze tijdelijke toekomst als ik het goed begrijp. Ik probeer het me voor te stellen hoe dat zal zijn. Ik zie initiatieven als looproutes, persoonlijke vakken op de markt, dineren in je privé kasjes…Elkaar beleefd op afstand groeten met een vriendelijk woord. Wekenlang heb ik in een binnen een aantal vierkante meters geleefd en was hier tevreden mee. Mijn persoonlijke omstandigheden en conditie maakten het er naar.
Die dag, juist toen mijn vorige schrijven gedeeld werd via de mailbom, mocht ik even buiten mijn opgelegde grenzen gaan om mij opnieuw te laten testen op Corona. Wat een schok, wat een schrik toen ik zag dat de buitenwereld veranderd was in die tijd dat ik binnen mijn grenzen was gebleven. De wereld en de natuur hadden niet stil gestaan. Ik wist het wel, immers mijn dierbaren vertelden over het werk op de landerijen en het ontluiken van de natuur. ‘Digitaal ben ik mee geweest’ op de trekker en zag de grond bewerkt worden en de aardappels gepoot. Om dit in het ‘echt’ te zien, heb ik echter als een schok ervaren. Met tranen in de ogen ben ik naar de testlocatie gereden, alles in mij opnemend: het gracieus wiegelende Fluitenkruid in de bermen, hier en daar gelardeerd door een Boterbloem.
Na de test ben ik even ‘ontsnapt’ naar de dijk en heb een poosje genoten van de weidsheid van de polder en de Waddenzee. Grenzeloos ver kon ik kijken: schepen voeren traag aan mij voorbij, vogels kwamen in grote getalen luid ‘pratend’ over mij heen vliegen. Ik genoot voor 300% van al die ruimte, andere zichten en geluiden!
En toen moest ik weer naar huis. Opnieuw zat ik in de auto met tranen in de ogen; nu terug naar mijn kleine wereld. Ik had al begrepen dat ik voorlopig nog binnen zou moeten blijven vanwege de ‘restklachten’… Het voelde als teruggaan naar de huisarrest, terwijl ik kort daarvoor er nog heel tevreden mee was.
Grenzen, ze scheppen duidelijkheid: tot hier en niet verder. Deze grenzen kunnen bescherming bieden, je beschermt jezelf en de (kwetsbare) ander. Het kan ook frustratie opleveren omdat je verder wilt dan toegestaan is door de ander. Grenzen begrenzen.
Hoe hier nu mee om te gaan? De maatschappelijke anderhalve meter is dè voorwaardelijke grens om de grenzen van beweging te kunnen verruimen. Een interessante vraag, die eenieder persoonlijk zal ‘moeten’ beantwoorden.
Ik ontdekte, eenmaal weer thuis dat er in mijn persoonlijke wereldje nog veel te ontdekken valt, zowel in mijn innerlijk als in de tuin. Daar is zoveel schoonheid te vinden, voorwaarde is wel dat ik er de rust voor neem. Zo zag ik bijvoorbeeld dat de bijen druk bezig waren met verzamelen. IJverig en kunstig liepen ze rondjes door de Slaapmutsjes en de hoeveelheid stuifmeel nam toe op de pootjes. Ineens boog een Slaapmutsje helemaal door: een dikke hommel landde in de bloem en de Hommel was eigenlijk te zwaar voor het tere oranje bloemetje. Tòch kon de bloem de last tijdelijk dragen en veerde weer op nadat het stevige beestje wegvloog.
Als dit voor een bloem in de natuur geldt, dan geldt dit ook ongetwijfeld voor de mens. Natuurlijke veerkracht. Meebewegen met de stroming van het leven: meebuigen en opveren…
Ik wens ons allemaal het vertrouwen in de eigen natuurlijke veerkracht toe die in ieder mens huist, dan kunnen we iedere (persoonlijke) grens aan!
Een warme groet, Anna van den End.
Ps. Inmiddels ben ik mijn conditie buitenshuis aan het opbouwen en geniet met volle teugen van Loppersum en de contacten met de Lopsters. Het voornemen is om deze week het werk voorzichtig weer op te starten :)!
Schoonheid in de eigen achtertuin: Rustende Oranjetipje op een Pinksterbloem
