Afgelopen zomer stuurde een Italiaanse vriend van mij de volgende tekst:
Je kunt gebreken hebben, angstig zijn en uiteindelijk boos zijn, maar vergeet niet dat jouw leven de grootste onderneming van de wereld is. Alleen jij kunt de mislukking ervan voorkomen. Velen waarderen jou, bewonderen jou en hebben je lief. Onthoud dat gelukkig zijn niet inhoudt dat je een lucht hebt zonder stormen, een weg zonder ongelukken, een baan zonder vermoeidheid, relaties zonder desillusies.
Het zou een rede van paus Franciscus zijn, maar dat heb ik niet kunnen verifiëren. In elk geval stond het als een overdenking op de site van het bisdom Faenza-Modigliana, vlakbij Bologna. De tekst sprak mij aan vanwege de liefde en hoop die eruit spreekt. In het leven dat je van God hebt gekregen kunnen verdriet en geluk naast elkaar bestaan.
Gelukkig zijn betekent kracht vinden in vergeving, hoop in de strijd, zekerheid in tijden van angst, liefde in tweedracht. Het is niet alleen genieten van een glimlach, maar ook reflecteren op het verdriet.
Niet alleen de successen vieren, maar leren van de mislukkingen. Het is niet alleen je gelukkig voelen bij applaus maar ook bij anonimiteit. Gelukkig zijn is geen toeval van het lot, maar een resultaat voor degenen die in zichzelf kunnen reizen. Gelukkig zijn is ophouden met je slachtoffer te voelen en de auteur van je eigen lot te worden. Het is door woestijnen gaan en in staat zijn een oase te vinden in de diepte van de ziel. Het is elke dag God danken voor het wonder van het leven.
Gelukkig zijn is geen angst hebben voor je echte gevoelens en in staat zijn om over je zelf te praten.
Het zit in de moed om “nee” te horen en het vertrouwen terug te vinden in kritiek, ook wanneer deze ongegrond is. Het is je kinderen kussen, je ouders knuffelen, heb poëtische momenten met vrienden, ook als ze je pijn doen. Gelukkig zijn is het schepsel laten leven, dat in elk van ons woont, vrij, vreugdevol en eenvoudig. Het is de volwassenheid hebben om te kunnen zeggen: “Ik heb fouten gemaakt tegenover jou.”
Het is de moed om te zeggen “Het spijt me.”
Het is de gevoeligheid om te zeggen: “Ik heb je nodig.” Het is in staat zijn om te zeggen: “Ik hou van jou.”
Mag je leven een tuin vol mogelijkheden worden voor blijdschap….dat het in de lente een geliefde kan zijn van de vreugde en in de winter een geliefde van de wijsheid. En wanneer je een fout maakt, begin dan weer van voren af aan… omdat je alleen zó van het leven kunt houden. Ontdek dat gelukkig zijn niet is dat je een perfect leven hebt.
Gebruik de tranen om de verdraagzaamheid te irrigeren.
Gebruik de nederlagen om het geduld te oefenen.
Gebruik je fouten met de sereniteit van beeldhouwers.
Gebruik de pijn om het plezier te evenaren.
Gebruik de hindernissen om de vensters van je intelligentie te openen.
Geef nooit op.
Boven alles: geef de mensen die van je houden nooit op.
Verwerp de blijdschap nooit, omdat het leven een ongelooflijk schouwspel is.”
Dianne Velvis
