Ik schrijf dit stukje een paar dagen na de aardbeving van Zeerijp. Mijn tweede gedachte na de beving was, staat de toren nog overeind? Na een korte controle bleek dat het geval. We zitten middenin alle aardbevingsperikelen. Degenen die in een versterking van hun woning of bedrijf zitten en degenen die de schade maar niet vergoed krijgen, zij wisten dat al. Maar nu weet ook heel Nederland het weer. Met z’n allen zijn we door de jaren heen verslaafd geraakt aan het gas, zonder na te denken over de gevolgen.
Het trieste is dat de gevolgen nu neerkomen op de hoofden van ons Groningers. Of de bevingen te stoppen zijn, niemand weet het hopelijk helpt het als er minder gas wordt opgepompt uit het hele gasveld. Maar wat ik wel weet is dat alles rond vergoedingen van schade en alles rond de versterkingen, veel beter en veel royaler moet gebeuren. Mensen moeten te vaak hun recht op vergoeding tot op de laatste millimeter bevechten. Mensen worden te weinig gecompenseerd voor alle stress, tijd, ongemak en verlies aan rust die de versterkingen met zich meebrengen. Het zou zo moeten zijn dat heel Nederland enigszins jaloers zou zijn over de vorstelijke behandeling van de mensen in het aardbevingsgebied.
domie Tjalling
