In het boek De kracht van betekenis van Emily Esfahani Smith las ik dat zo’n honderd jaar geleden de theorie opkwam dat je kinderen niet teveel moest knuffelen. Tegelijkertijd ontstond de overtuiging dat je kinderen moest beschermen tegen bacteriën. In een aantal tehuizen voor vondelingen bracht men dit in praktijk: men isoleerde de kinderen van elk onnodig menselijk contact. Er hingen lakens tussen de wiegjes en de begeleiders droegen handschoenen en maskers. Ze raakten de kinderen zo min mogelijk aan, met de beste bedoelingen.
In 1945 publiceerde iemand een onderzoek, waarin hij het welzijn van deze kinderen vergeleek met de kinderen in een kinderopvang in de gevangenis. Daar was het een chaos waarin kinderen vrij speelden en ook in elkaars bed klommen. Hun (gestrafte) moeders mochten ook tijd doorbrengen met de kinderen en met hen spelen.
In het tehuis voor vondelingen stierf gedurende het onderzoek meer dan 25% van de kinderen. In de kinderopvang in de gevangenis stierf geen enkel kind. De onderzoeker kwam tot de conclusie dat de grote kindersterfte in de tehuizen kwam door een gebrek aan liefde en aanraking.
Ik ga niet pleiten voor het aanraken van anderen. Dat zou wreed zijn in een tijd waarin een aanraking de ander een vreselijke ziekte zou kunnen bezorgen. Maar ik wil wel aangeven hoe broodnodig het voor mensen is om aangeraakt te worden. Hoe belangrijk het is dat je als mens liefde ervaart.
Dat maakt, vooral voor lichamelijk kwetsbare mensen, deze tijd tot een moeilijke tijd. Woorden zijn niet altijd toereikend, maar gelukkig kunnen woorden wel naar je toereiken. In plaats van een arm om de schouder, iemand vertellen dat je hem zo graag even zou willen vasthouden. In plaats van een knuffel de ander toevertrouwen dat hij of zij een speciaal plaatsje heeft in jouw hart. In plaats van een hand vasthouden terwijl je luistert naar de ander, gewoon aandachtig luisteren naar zijn of haar verhaal.
Ach, als ik dit opschrijf realiseer ik mij dat het behelpen blijft. Het woord huidhonger vind ik een prachtig woord voor dat waar velen nu aan lijden. Maar zo treffend als het woord, zo schrijnend is het gevoel dat er bij hoort.
Ik hoor er iets in van het smachten van Psalm 42: zoals een hinde smacht naar stromend water, zo dorst mijn ziel naar U o God.
Hoe lang kun je leven met dorst naar God?
Hoe lang kun je overleven met huidhonger?
domie Tjalling
Reageren? Mail / bel met Tjalling Huisman: 0596 571393 / tjhuisman27@gmail.com
