Het pastoraat is in het afgelopen jaar door de coronacrisis flink veranderd. Iedereen heeft (zo las ik ergens) in een crisis te dealen met nieuwe onzekere omstandigheden. Dat geeft een terugtrekkende beweging. Iedereen heeft de handen vol aan zichzelf en gaat in een overleef stand staan, meer op zichzelf. De corona pandemie zelf bracht daarboven op nog eens het advies met zich mee om binnen te blijven, dat was een tweede terugtrekkende beweging. Mensen raakten steeds meer op zichzelf.”
En wat als je middenin deze corona-tijd te maken krijgt met ziekte, verdriet, zorgen, blijdschap; iets dat je graag zou willen delen met iemand anders? Als je je verhaal niet kwijt kunt, geen medeleven ervaart, klop je dan uit eigen beweging bij iemand aan? Dat blijft een lastige keuze. Toch raadt de schrijver van het stukje aan, je in zo’n geval open te stellen en kwetsbaar te durven zijn. Probeer zelf die stap te zetten, en te zeggen; ‘Ik heb je nodig!’
Normaal gezien is pastoraat iets dat niet georganiseerd wordt, het zit ‘m in het alledaagse, in spontaan meeleven met elkaar, daar, waar mensen elkaar ontmoeten. We zitten niet in zo’n situatie en we kunnen nu niet makkelijk aan elkaar zien dat het niet goed gaat. Het is ieders eigen verantwoordelijkheid om daarin een stap te zetten.
Het pastoraat is een taak van ons allemaal. Iedereen kan zichzelf afvragen, hoe je je naaste een hand zou kunnen reiken. Zo vinden we met elkaar een heilzame weg in deze lastige tijd.
Lang niet altijd wil of kan (of is het geen kwestie van willen of kunnen), men hier smart en vreugde noemen. Er leeft veel meer onder ons dan hier genoemd. Laat ons waakzaam zijn, aandacht schenken aan het verborgene. Laat ons recht doen aan het zwijgen van de ander, aan wat de ander je toevertrouwt. Een mens is hij / zij, mooi en kwetsbaar net als jij.
Thea Steenwijk
