Pinksteren is een wat merkwaardig feest.
Enerzijds is het het feest waarop we vieren dat God ons het vertrouwen geeft om zelf de hand aan de ploeg te slaan: na van Jezus gezien en gehoord te hebben hoe het leven geleefd kan worden, kunnen wij diens levenswijze nu met ons eigen leven waar maken. Pinksterzondag is zo bezien een soort ‘startzondag’! “Nu is het jullie beurt: ga ervoor!” Zoiets.
Anderzijds is Pinksteren de afsluiting van het kerkelijk seizoen. Het kerkelijk leven wordt teruggeschakeld, er breekt een periode aan waarin we het in de kerk wat rustiger aan doen. En dat is oké. Het is goed en fijn om te ontspannen, om tijd te hebben om andere ideeën op te doen, om inspiratie te verfrissen.
Pinksteren heeft in mijn ogen dus iets dubbels. Wellicht dat dit opgelost kan worden met een derde Pinksterdag! Die vieren we dan op onze ‘inspiratiestartzondag’!
Afijn. Hoe dit verder ook is, ik merk zelf ook dat ik al iets aan het terugschakelen ben. Juni is voor mij de maand om een jaarverslag te maken: wat heb ik in het afgelopen kerkelijk seizoen gedaan en komt dat overeen met wat ik mij aan het begin heb voorgenomen. Na een eerste jaar valt die balans wat lastig op te maken maar volgend jaar moet dat beter te doen zijn. Een bevriende collega bespreekt haar doen en laten op een avond met geïnteresseerden. Ik vind dat een leuk idee en ben voornemens volgend jaar ook zo’n avondje te prikken.
M’n eerste 10 Maarlandse maanden zijn nog wat gekleurd en bepaald door corona. Toch heb ik in die periode aardig wat mensen kunnen zien en spreken. Met veel heb ik kennis gemaakt – maar nog niet met alles. Om iets te noemen: ik heb nog niet iets gedaan of meegemaakt in de Pancratiuskerk van Godlinze. Nu wordt er ook wel gezegd dat het 2 jaar duurt voordat een gemeente en een predikant aan elkaar gewend zijn. Daar zal vast een kern van waarheid is zitten. Maar ik neem mij voor om op korte termijn mij in de Pancratiuskerk eigen te gaan voelen.
Momenteel is er veel in de wereld gaande waar we ons grote zorgen over maken, maar de toekomst van onze kerkelijke gemeente zie ik met het volste vertrouwen en met veel enthousiasme tegemoet.
Allee, voor wie het nog niet door had en tegen wie ik het nog niet gezegd heb: ik ben ontzettend, heel erg ontzettend blij en ongelofelijk dankbaar dat ik hier in Maarland ben, te midden van jullie. Dit is aan jullie ook te danken! Jullie zorgen ervoor dat ik mij hier welkom voel. Sterker, zo ontdekte ik onlangs tot mijn eigen schrik, door jullie voel ik mij hier thuis. Met recht: ‘t kon minder!
Dan, tot slot en voor de duidelijkheid. Na 10 maanden wil ik maandag uitroepen als m’n vrije dag. Da’s geen wet van Meden en Perzen maar ik streef ernaar om 1 dag per week m’n agenda leeg te houden. Maandag dus én alle dagen van 4 tot 25 juli, mijn zomerverlof.
Ik wens jullie allemaal alle goeds van de aarde en de hemel toe,
André
