Het is een wat hectische tijd, bedenk ik me. In het groot en in het klein.
In de ‘grote wereld’ is er van alles gaande. Crisissen volgen elkaar niet op: crisissen stapelen zich op. Problemen die crisissen veroorzaken komen steeds dichterbij. Sommige problemen raken ons zelf. En het lijkt wel alsof mensen steeds onvriendelijker met elkaar om te gaan. Woorden worden harder, scherper, bedreigender, oorlogszuchtig zelfs.
In onze ‘kleine wereld’ is er ook van alles gaande. Inmiddels worden onze ‘kleine’ levens geraakt door grote wereldproblemen. Maar ik zie ook hoe een mensenleven volledig op de kop komt te staan door een ernstige ziekte. Of dat het leven van ouders volledig veranderd is door het verlies van hun kind, langer of soms nog zo kortgeleden dat het lijkt alsof het gisteren was. Ik zie mensen voor mij die niet meer kunnen slapen vanwege geldzorgen: mensen die nog maar 3 euro hebben en daarvan nog een week moeten leven. En ik denk aan de mensen die tijdelijk verbleven in de Jacobuskerk, aan hun verhalen, de ellende die zij hebben moeten doorstaan, hun verdriet en gemis.
En te midden van deze grote en kleine werelden komt het kerkelijk leven van onze gemeente weer op gang. We komen bijeen, denken en praten, maken plannen en doen. Over de toekomst en het al dan niet samengaan. Over waar, in welke gebouw, we op zondag zullen kerken met het oog op de verwarmingskosten. Over het jeugdwerk, over het afnemend aantal jongeren en het tekort aan vrijwilligers. Over het toerustingsprogramma, ‘Drive’, en of gemeenteleden wel doorhebben dat zij zich ‘moeten’ aanmelden. Over ons bezoek aan elkaar, ons omzien naar elkaar. Over voedselkasten waar voedsel gratis gebracht en gehaald kan worden. Over onze kerkdiensten, over de orden van dienst, over het geluid van het orgel, over kerst. En over nog veel en veel meer.
Eigenlijk, zo bedenk ik me, als ik dat zo allemaal overzie, ben ik hartstikke trots op onze gemeente. Want wij zijn niet zo groot maar ongemerkt en op onze eigen schaal doen we met elkaar ongelofelijk veel. Het is een van de redenen waarom ik gewoon van de kerk, van onze geloofswerkgemeenschap, ontzettend veel houd.
En zo kom ik nu tot deze slotsom: dank, dank aan jullie allemaal, dat ik deel uit mag maken van onze geloofsgemeenschap!
Alle goeds van de aarde en de hemel toegewenst,
