Na Pinksteren gaan we in Nederland met vakantie. Ook de kerk neemt vrij. Wel, de vakantie zit erop, in de vakantie kon het Pinkstervuur aan kracht alleen maar toenemen: we staan als kerk op springen om er weer fris en vrolijk tegenaan te gaan!
Persoonlijk ben ik ontzettend benieuwd hoe het DRIVE-programma uit zal pakken. Geen idee. En waar ik erg enthousiast over ben, is over het SchuldHulpMaatje-project van onze diaconieën. Daar komt nog heel wat werk bij kijken maar als het allemaal gaat lukken, nou, dat zou prachtig zijn. En de werkgroep Vieren staat in de babyschoenen. De eerste stapjes zijn altijd moeilijk. Het duurt altijd even voor de gang er goed en soepel in zit. Maar met het nodige geduld wordt het wél wat!
Over het jeugdwerk maak ik mij wel wat zorgen. Onze jeugdwerkers trekken zich haast hun arm uit de kom om er beweging in te krijgen en te houden. Dus we zullen waarschijnlijk iets anders moeten doen want zo houden we het niet vol. Sowieso zullen er meer gemeenteleden zich actief moeten inzetten voor het jeugdwerk. Komen die extra mensen er niet, dan houdt het gewoon op.
Over ophouden gesproken.
Tegen iedereen die het horen wil laat ik onomwonden weten dat ik na mijn pensioen gewoon in de pasterij blijf wonen. Ik blijf hier dus nog minstens 13 jaar. Dan weten jullie dat alvast. Maar laat het vooral iets zeggen over hoezeer ik het hier naar m’n zin heb.
Dit alles neemt niet weg dat ik hoop dat volgend jaar Pinksteren óf het uiteengaan óf de samengaan van Vredekerk/Maarland rond is. Welke van de twee het wordt, dat doet er voor mij haast niet toe. Maar er gaat zoveel energie en tijd aan alle binnenkerkelijke processen verloren! Energie en tijd die we ook aan andere doelen kunnen besteden, aan doelen waar we enthousiast en geïnspireerd door raken. Onze binnenkerkelijke bestuurlijke processen zijn soms zó omslachtig! Ter illustratie: gezamenlijk tellen ons kerkenraden 30 ambtsdragers en daarvan hebben 16 mensen een takenpakket dat ook door iemand anders wordt gedaan.
Ik geloof er vurig in dat het voor een geloofsgemeenschap belangrijk is te weten door welk verlangen het gemeente-zijn wordt gedreven. Een verlangen dat een verschil maakt in kerk en wereld – en dus ook in jouw en mijn leven!
Wanneer je weet welk verlangen je als gemeenschap bezielt, dan ben je ook in staat om keuzes te maken. Wat is nodig om dat verlangen waar te maken? Als weet waarvoor je het doet, dan ben je ook bereid om daarvoor zo nodig een offer te brengen. Al zou het 100.000 euro of zo’n 2% van ons kerkelijk vermogen kosten. Als we weten waarvoor we het doen, doet de hoogte van het bedrag er niet echt meer toe.
De eerste en prachtigste zin uit het Maarlandse beleidsplan luidt: “Een kerk of een kerkelijke gemeente is geen doel op zich”. Het is in mijn ogen een ontzettend belangrijke en bevrijdende zin. De roeping van de kerk is niet louter het in stand houden van de kerk. Of de kerk de tijd overleeft, is onze zorg dan ook niet. Wat is onze zorg dan wel? Deze vraag hangt onlosmakelijk samen met het doel of het bestaansrecht van onze geloofsgemeenschap.
Ons doel bepaalt onze middelen. Wat hebben we nodig om te doen waarvoor onze geloofsgemeenschappen bestaan? En dus: draagt een uiteengaan of een samengaan van Vredekerk/Maarland bij aan het behalen van onze doelen?
Of, we zijn tenslotte geen beleggingsclub, als ik het wat gelovig mag zeggen: wat verwacht G’d van ons hier en nu, in onze tijd en op onze plaats?
Laten we samen op basis van ons antwoord op die vraag het komende jaar besluiten nemen en doen waartoe G’d ons roept in en buiten de kerk.
Vrede en alle goeds,
André
