Daar gaat het onder meer over op het net gestarte leerhuis. Het bleek al gauw dat bij velen in de loop der jaren de verwachting over een leven na de dood is veranderd. Met elkaar proberen we onder leiding van Riet Bons daar zinvol over na te denken en van elkaars geloof en ongeloof te leren.
Eeuwig leven kan voor mij ook inhouden dat je na je dood voortleeft bij je familie, je vrienden, je naasten. Bijgaand gedicht van Annelou Koens brengt dit gevoel onder woorden. Heel ontroerend.
Bertus Huizing
Herinnering
Als ik jouw voetstap niet meer horen zal
op straat of binnenshuis.
Als ik jouw handdruk niet meer voelen kan
in goede en kwade dagen.
Als ik jouw stem niet meer versta
opbeurend of vermanend.
Als ik jou niet meer strelen kan
weet ik dat jij er toch bent.
Omdat ik jouw geschiedenis in mij verder draag.
Als jij niet meer bij ons zult zijn
blijft de herinnering aan jouw nabijheid.
Als jij hier niet meer zelf kunt zijn
blijft ons nog het vinden van jouw werk en woorden.
Als jij niet meer in ons midden bent
blijft jouw gestalte ons nog bij.
Als jij er niet meer bent om mee te praten
blijven we praten over wie je was en
Wat jij betekende voor ieder van ons.
Maar op een dag zullen wij staan bij jouw graf
harten geschokt, niet wetend hoe verder,
troost zoekend en gevend aan elkaar.
Met vreemd lege handen zullen wij staan
om de draad op te nemen die jij ons spon.
Als wij dan ogenschijnlijk verweesd samenkomen
kunnen we toch weten dat je er nooit niet zult zijn.
Omdat jij er al was, altijd en overal
zoals wijzelf en al het andere.
