In het weekend van 7, 8 en 9 september gingen we met een groep naar de Abdij van Egmond. Voor sommigen van ons was het de eerste keer om in een klooster te overnachten, anderen zijn inmiddels ervaren kloostergangers. De groep die meeging bestond uit: Jolanda Beereboom, Jolanda Bijlholt, Titia Vriesema, Melson Zwerver, Linda van der Eide, Hanneke Reinders, Bea Rosing, Hilde Hop, Dianne Velvis, Willy Kamphuis, Jos Boven en Tjalling Huisman.
Een aantal reacties uit de groep over het weekend:
*Voor mij was het niet nieuw, maar wel vernieuwend. Het is een waardevolle ervaring geweest. De rust….de stilte……naar binnen……
Vooral het begin van de dag. Vooraf lacherig over het vroege opstaan en dan ervaren hoe fijn het is om juist aan het begin van de dag de Metten en de Lauden te ervaren.
Hun levenswijze wekt bewondering in mij en tegelijkertijd merk je ook hoe ze gewoon mens zijn met dezelfde vragen en twijfels als wij. De eucharistieviering was fijn om mee te maken, maar ik zou dit absoluut niet dagelijks kunnen en willen. Voor hen is het echt heel belangrijk en hoogtepunt van de dag. Ook de middag- en avondgetijden waren fijn om mee te maken en met de completen sloten we de dag af. De maaltijden in stilte waren op een andere manier prettig. Voor mij echt een inspirerende en waardevolle ervaring!
*We waren 46 uur in het Benedictijner klooster van Egmond om te zien hoe de broeders van de Abdij leven, bidden en zingen, maar ook om elkaar te ontmoeten en beter te leren kennen. Ik ben geraakt door de vele bijeenkomsten in de kapel met lezingen en gezangen en vieringen, door het groepsgesprek over geloof naar aanleiding van gedichten, en door de gesprekken tussendoor. Deze activiteiten vormden de bron waaruit mijn gedachten over geloven in God konden ontspringen en wegvloeien zonder tijdsdruk van mijn dagelijkse bezigheden op een manier die ik nog niet eerder had ervaren.
De monniken hebben zichzelf verbonden aan het voortdurend zoeken van God op een manier die ver van mijn dagelijks leven staat. Zij hebben me geïnspireerd om anders stil te staan bij het woord van God, liever enkele verzen in de Bijbel herhalen en nadenken over de betekenis en bedoeling dan maar doorlezen, vaker de symboliek, muziek en woorden visualiseren en deze beelden in mijn hoofd te laten spreken, de stilte haar werk te laten doen, inkeer en verbondenheid afwisselen om God te ervaren in de kerk, in de ander, om mij heen en in mezelf.
*Een impressie… nog steeds een beetje moeilijk door de vele indrukken die ik heb opgedaan. Een “zo andere wereld”, en toch ook dingen die herkenbaar, bekend, vertrouwd klinken. Wat kunnen we het geloof in een en dezelfde God dan anders beleven en invullen! Nieuwe ontdekkingen:
De ontwakende dag meemaken, terwijl je God mag toezingen, hoe mooi is dat! Geen afleidingen op dat moment, alleen de rust om dat te mogen beleven…..
De bekende, vertrouwde psalmen op een zo heel andere manier zingen en daardoor ze heel anders beleven…..
Het eten in, een eerst nogal ongemakkelijke, stilte, of begeleid door muziek of voorlezen, waardoor je de maaltijden toch anders gaat beleven…..
Fijn waren de warme en interessante gesprekken met Hans de organist die zoveel kennis had, broeder Sjors met zijn humor en broeder Adrie, die hun leefwijze zo mooi kon uitleggen. De warmte die van hen afstraalde, waardoor je je welkom voelde, voelde goed. Ik kreeg een beeld van een samenleving, die op het eerste gezicht ver van mij afstond, maar die toch heel veel raakvlakken met onze leefwereld heeft. Niets menselijks is hun vreemd! (Ze lezen zelfs wel eens een Donald Duckje, die mooi verstopt lag onder een christelijk blad)
Naar de vele gasten, die ze ontvangen, gaat een mooi getuigenis uit van toewijding aan God, van liefde voor hun medemens, van liefde voor en goed rentmeesterschap over de schepping, te zien in hun prachtige tuinen.
Of het mijn wereld zou kunnen zijn? Ik denk het niet, maar ben weer eens onder de indruk geraakt van al die verschillende mensen, die wij mogen zijn als kinderen van God, onze groep zowel als de monniken, die we broeders mochten noemen. Hoe boeiend en prachtig is dat!
*Wat een bijzondere ervaring om een weekend deel te mogen uitmaken van een kloostergemeenschap. In de eerste plaats een groep mensen volledig gericht op God en daarnaast zo gastvrij. Wat een eer om hier te mogen zijn.
Zes keer per dag lopend door de prachtige kloostergangen naar de kapel met hier en daar in de verte een monnikengewaad, het had wel wat mystieks, vooral bij het gloren van de dag om 6.00 uur ’s morgens.
Zelf zoekend naar stilte en rust en tegelijkertijd tussendoor in gesprek met mooie mensen in de groep om ervaringen uit te wisselen en elkaar beter te leren kennen. Wat leer je veel van elkaar!
Wat ik meegenomen heb naar huis is een vat vol gedachten waar ik weer mee verder kan. Met een speciaal plekje voor onze gastenbroeder Adri, zo bescheiden, vol humor, talentvol als dichter en erg muzikaal. Zijn boekje met gedichten zal regelmatig nog uit de kast komen! En met speciale dank aan Tjalling, wat fijn dat je dit soort weekenden organiseert!
*Eigenlijk was twee nachten te kort. Het ritme in een klooster is zó anders dan je gewend bent, dat je eerst al 24 uur nodig hebt om te wennen aan de regelmaat en de liturgie van de diensten die de monniken zes keer per dag houden. Het was mooi om je onder te dompelen in een volslagen vreemde wereld, en je tussen de diensten terug te trekken met een toepasselijk boek uit de gastenbibliotheek. Erg bijzonder was het ook om te midden van de broeders, in stilte, de warme maaltijd te nuttigen.
*Een kloosterweekend betekent voor mij ‘me-time’. Even weg uit de hectiek van alle dag, niet na hoeven denken over boodschappen doen en eten koken, niet hoeven zorgen, maar quality time voor mezelf. Ik voel me vereerd om door de schemerige kloostergangen te mogen lopen en zo deel uit te maken van een eeuwenoude traditie. Ik geniet van de stilte. Wat blijft zijn vooral beelden: de kloostergang, de broeders in hun pijen, wierook dat omhoog kringelt.
Omdat de leden van de groep uit onze beide kerken kwamen heb ik weer nieuwe mensen leren kennen. Met elkaar hebben we goede gesprekken gehad. Daar nodigt zo’n bijzondere omgeving al snel toe uit.
*Door de stilte in het klooster en het ritme van de diensten, werd ik zelf ook rustiger in mijn hoofd. De kalme sfeer deed goed. Er was ruimte om te denken, om te bidden, en ook ruimte voor even helemaal ‘niets’. Fijn vond ik de sfeer in onze groep. We hebben een aantal gedichten besproken en onze gedachten hierover met elkaar gedeeld. Ik vond het heel bijzonder dat we persoonlijke dingen met elkaar konden delen. Dat schept een band!
In de prachtige kloostertuin las ik een gedicht, dat voor mij de ‘klooster-ervaring’ mooi verwoord:
Wat water is voor de vis
is stilte voor een monnik:
Levenselement
Waar mensen weten te zwijgen
Kan het onvermoede aan het
woord komen
In de schoonheid van de natuur,
In het zingen van vogels,
In het fladderen van een vlinder
Spreekt de Schepper zijn woord.
Dankbaar voor het leven
vervolg je bemoedigd je weg.
In je hart is de monnik ontwaakt.
