Een nieuwe start?

door ds. Marco Roepers

De Startzondag is altijd in september. Dit jaar staat hij gepland voor 20 september. Maar het is hoogst onzeker of hij wel doorgaat. In de Vrede­kerk zijn de door de Coronacrisis kerkdiensten sinds maart niet meer toegankelijk geweest voor kerkgangers. In Maarland is men in de zomer voorzichtig weer begonnen met mondjesmaat kerkgangers toe te staan. De Vredekerk over­weegt dat voor begin september. Is het dan wel verstandig om een startzondag te organiseren die vaak drukker bezocht wordt en waarin het pro­gramma tot een uur of half twee duurt?  Op deze manier is het, denk ik, onverstandig. Een andere minder uitgebreide opzet ligt dan meer voor de hand, als we het al doen. Het vraagt in ieder geval voorbereidingsvergaderingen, die ook corona­proof moeten plaatsvinden. Zoveel tijd is er ook niet meer. Kortom: heel veel vraagtekens.

Eigenlijk starten we dit jaar ook opnieuw en meer dan ooit. Door de Coronacrisis is heel het kerke­lijk leven bijna totaal platgelegd. We zijn vlak voor de zomer weer voorzichtig begonnen met verga­deringen. We beginnen weer om het mogelijk te maken dat kerkgangers de diensten bezoeken, na maanden afwezigheid. Dat begint dus allemaal weer. Niet met een stevig startschot, maar voor­zichtig, aftastend. Wat is verstandig? Welke regels spreken we af, hoeveel mensen kunnen we aan en op hoeveel mensen rekenen we. 

Soms denk ik dat die aantallen laag zullen zijn. Mensen durven nog niet te komen of zijn de kerk­gang ontwend. Het is ook wel lekker om op zon­dag te kunnen uitslapen en langzaam die dag te beginnen. Maar wordt de kerkdienst dan niet ge­mist? Het samen vieren dat we met God verbon­den zijn, dat God aanwezig wil zijn in ons leven? Missen we God wel of hebben we ook onze ver­bondenheid met God stilgelegd? Hoe gaan we ver­der?

Dat is ook een crisis: een crisis in ons geloofsle­ven. Gaan we weer iets doen met ons geloof? Vin­den we het geloof waardevol genoeg om er iets mee te doen of houden we het in ruststand? Crisis is een grieks woord dat oordeel betekent. De Co­ronacrisis zou dan etymologisch (etymologie ver­telt ons waar woorden vandaan komen) een oor­deel zijn. Corona is niet het oordeel van God, maar in de crisis die dit virus oproept zit wel een soort beproeving en toetsing. Wat stelt ons geloof voor? Hoe belangrijk is de kerk en het geloof voor ons? Of leggen we het vanaf nu maar te rusten. In die zin is de Coronacrisis wel degelijk een oor­deel. Gaan wij verder met God of niet? Maken we een nieuwe start met ons geloof?

Het doet mij denken aan het lied Waar God de Heer zijn schreden zet (gezang 723 in het nieuwe liedboek, lied 305 in het oude) van Jan Wit. Vooral vers 2 spreekt mij aan in dit verband:

O Heer, uw onweerstaanbaar woord
drijft rusteloos de eeuwen voort
wat mensen ook verzinnen.
En waar de weg onvindbaar scheen
mochten wij door geloof alleen
de tocht opnieuw beginnen.

 Ook hier is sprake van een crisis, zoals er in de kerkgeschiedenis heel veel zijn geweest. Maar steeds was die crisis ook weer een nieuw begin, doordat het Woord van God opnieuw inspireerde. Laten ook wij ons in deze crisis opnieuw inspire­ren door het verhaal van Jezus zoals wij dat in de bijbel vinden en opnieuw op weg gaan met God. Wie doet mee?