Voor en tijdens de kerstdagen wordt er veel gezongen. Ook in onze regio hebben we de concerten en concertjes voor het uitkiezen. Het is een van de mogelijkheden om op je eigen manier naar het kerstfeest toe te leven.
En dat is nu juist de vraag, wij willen kerst vieren, maar hoe? Met veel mensen, familie, vrienden, of juist liever alleen, of helemaal niet. Voor veel mensen zijn juist deze dagen helemaal geen feest. Op het moment dat ik met de voorbereiding van dit stukje bezig ben heb ik net de nationale herdenking gezien van de ramp met de MH17. Hoe kom je met zoveel verdriet de ‘feestdagen’ door met al die glitters om je heen die pijn doen aan je ziel. Hoe kun je zingen over vrede op aarde zonder een gevoel van wanhoop en een brok in je keel om de wandaden die jou en zoveel mensen wordt aangedaan, overal in de wereld. Daarvan komt zoveel bij ons binnen via allerlei kanalen, te veel om op te noemen, te veel om te verwerken. Misschien moeten we juist in deze dagen onze blik wat meer naar binnen richten, daar waar nodig, elkaar vasthouden zonder al te veel woorden. Als we er voor open kunnen staan, als we die ruimte toelaten is er zoveel om ons over te verwonderen. Een wonder, dat nieuwe kindje van onze buren, een wonder wat we zien en beleven in de natuur, elk jaargetijde opnieuw. Het is vol wonderen om ons heen. Straks gaat het ook om een pasgeboren kind, dat de vrede met zich meedraagt, het kind dat ons eeuwen geleden, ver voor zijn geboorte al is voorzegd. Wij zullen er weer veel over zingen, over die Vredevorst, dat heb ik ook meegekregen van thuis. Mijn vader had een liedboekje met de titel ‘19 Kleengedichtjes van Guido Gezelle’, op muziek gezet door Catharina van Renes. Ik bewaar het als een kleinood met mooie gedichtjes erin geschreven in de oude Vlaamse taal.
Guido Gezelle
was een priester/dichter uit Brugge die leefde van 1830 1899. Hij maakte fijnzinnige gedichten over van alles wat hij zag om hem heen en wat hem raakte. De mensen, de natuur en zijn geloof. Hij wilde zich soms terugtrekken uit de hectiek van de wereld, een van zijn uitspraken daarover is: “Min de stilte in uw wezen, min de stilte die bezielt, zij die alle stilte vrezen hebben nooit een hart gelezen, hebben nooit geknield.” Terug naar mijn vader, ik hoor hem nog zingen uit de ‘Kleengedichtjes’, zichzelf begeleidend op het harmonium.
Gij bad op enen berg alleen en Jesu, ik en vind er geen
waar ‘k hoog genoeg kan klimmen om U alleen te vinden
de wereld wil mij achterna al waar ik ga of sta, of ooit mijn ogen sla
en arm als ik en is er geen, geen een, die nood hebbe en niet klagen kan
die honger en niet vragen kan hoe wee het doet
o, leert mij arme dwaas hoe dat ik bidden moe
In mijn herinnering was er ook een kerstliedje in die bundel, maar helaas….. Via Google vond ik toch nog een gedicht van Guido Gezelle over het pasgeboren kind.
Meer informatie op wikipedia: Guido Gezelle
of op de Belgische site: www.gezelle.be
Ik laat hem het laatste woord en wens u allen goede en gezegende kerstdagen toe.
Elske Kramer, Westeremden
‘t Is nacht, staat op, wie kan er nu nog slapen
als ‘t eeuwig licht de duisternis omstraalt
en als het woord dat alles heeft geschapen
is uit de troon des hemels neergedaald
van oost en west, uit al de hemelstreken,
staat op en komt! niet langer meer gedraald
een schamel kind komt onze banden breken,
kerstnacht, kerstnacht, Messias zegepraalt
Verleid, verdoold, langs onbegaande sporen
zoekt iedereen de weg die niemand vindt
ach, komt alhier, en in de stal geboren,
aanschouwt de weg, de waarheid in dit kind
Aanschouwt de weg, de waarheid en het leven
die ballingschap en slavenjuk verkoor
om ons genade en vrijheid weer te geven
die onze schuld en eigenwaan verloor
Kerstnacht, kerstnacht, veel schoner dan de dagen,
o hemelzon die Bethlehem verlicht
verblijd ook ons die Uw genade vragen,
o Liefde Gods, die in de kribbe ligt.
Guido Gezelle
