K L E I N G E L O V I G E
Vooruit dan maar, ik ben hier al tien jaar domie, tijd om uit de kast te komen: ik ben een kleingelovige! Ik hoor u al denken, lezer: we hadden het altijd al gedacht, een publiek geheim was het. Je kon het merken aan zijn preken en zijn pastoraat. Het miste iets van een, van een….nou ja zeg maar een groot geloof. Het bleef altijd een beetje steken in hoop en liefde en twijfel. Of denk u dat niet, denk ik alleen maar dat u dat denkt?
Klein of groot geloof, geloven zie ik voor mij als een weg.
Een weg die je kunt gaan in het spoor van Jezus.
De weg van geloven is niet een weg van zekerheid, geen snelweg naar de hemel.
Alle menselijke emoties duiken er op.
Soms ben je dapper, soms doodsbang.
Er zijn tijden van grote moed in je leven, en tijden van een lafheid waarvoor je je diep schaamt.
Soms ga je vrolijk en onbezorgd voort op ’s Heren wegen.
Maar er zijn ook momenten dat je je voortsleept, gebukt onder zorgen of verdriet.
Ook twijfel en ongeloof dringen zich aan je op.
Velen denken dat er geen twijfel of ongeloof te vinden zijn op de weg van geloven.
Ongeloof zien zij als een afslag, een andere weg die je gaat.
Maar ik denk dat twijfel en ongeloof juist op de geloofsweg te vinden zijn.
Twijfel is niet in tegenstelling met geloof, en ongeloof ook niet.
Onverschilligheid is het, die lijnrecht staat tegenover geloof.
Op de weg van geloven is onverschilligheid een afslag naar een andere weg.
Maar twijfel, twijfel is de zuster van vertrouwen,
ongeloof is de broeder van geloven.
Als de rots Petrus in een verhaal uit Matteüs 14 over het water loopt (volgens mij zo’n verhaal van niet echt gebeurd, maar wel waar – maar ja, u kent mij) en daarna bang wordt en begint te zinken, noemt Jezus hem een kleingelovige. “Kleingelovige, waarom heb je getwijfeld?”
Volgens mij schuilt er in deze vraag geen enkel verwijt. Jezus weet ook wel hoe de sterk de wind kan zijn en hoe diep het water in iemands leven. Twijfel is menselijk.
Kleingelovige, dat klinkt in mijn oren als een liefkozing, het klinkt als een geuzennaam. Het is toch ook Jezus die tegen zijn leerlingen zegt: als je geloof hebt (zo klein) als een mosterdzaadje, zal je tegen die berg zeggen ‘verplaats je van hier naar daar’ en hij zal zich verplaatsen.
Geloven zie ik voor mij als een weg, een weg die je kunt gaan in het spoor van Jezus.
Het leven onderweg is vaak mooi, maar soms ten hemel schreiend verschrikkelijk.
Het leven is onzeker, de enige zekerheid is de dood.
Alle menselijke emoties duiken er op.
Soms ben je dapper, soms doodsbang.
Angst hoort bij het leven, net als geloof.
Geloven is niet het ontkennen van angst.
Geloven is de moed om, met de angst om het hart, het leven te wagen.
Als kleingelovige, die het uitschreeuwt van angst als hij wegzinkt en het niet meer redt.
In de hoop dat net als bij Petrus, er iemand is die je hand vastpakt.
dominee Tjalling Huisman
