Meditatie
door ds. Marco Roepers
Zondag 21 november herdenken we in de kerkdienst de gemeenteleden die het afgelopen jaar overleden zijn. We noemen hun namen en steken daarbij voor in de kerk een kaars aan. Het is een dienst met een bijzondere lading omdat het verdriet en het gemis zo voelbaar is. Zeker als het verlies nog recent is, maar ook als het al langer geleden is. Ook al is het jaren geleden dan nog dragen we de namen in ons hart en het is goed om hiervoor een licht te ontsteken.
Naarmate we ouder worden, vallen er meer mensen om ons heen weg. We hebben eigenlijk aan 1 lichtje niet meer genoeg. Ons leven wordt meer en meer door gemis getekend en het bepaalt ons ook bij onze sterfelijkheid. Ook wij zullen eens moeten gaan. Dat besef is ook in deze dienst aanwezig.
Maar we steken deze kaarsjes niet alleen voor onszelf aan. We steken ze ook voor God aan. Want, zo geloven we, God is sterker dan de dood. We nemen afscheid van hen die ons ontvallen zijn maar God neemt geen afscheid. God ontfermt zich juist over hen. En dat geeft ons troost en ook het gevoel dat God zich ook over ons zal ontfermen als voor ons het laatste uur gekomen is.
Dat besef wordt heel sterk uitgedrukt in een gebed dat door Ad den Besten geschreven is en dat als gezang 920 in het Nieuwe Liedboek opgenomen is:
Gij hebt, o God, dit broze bestaan gewild,
Hebt boven nameloze mij uitgetild,
laat mij dan dankbaar leven, de volle tijd,
geborgen in de bevende zekerheid.
dat ik niet uit dit smal en onvast bestand
van mijn bestaan zal vallen dan in uw hand.
Het bestaat uit 1 lange zin. Maar het gebed omvat het hele leven van begin tot het einde. Het begint met de geboorte wanneer we door God boven het nameloze worden uitgetild. We krijgen een naam. God kent onze naam. We bestaan. Ons leven doet er toe. Dat mag ons met dankbaarheid vervullen, heel ons leven. Maar ons leven is altijd bedreigd door ziekte en door ongevallen en de dood is eigenlijk nooit ver. Maar juist dat besef doet ons dichter bij God leven omdat wij geloven dat we wel wegvallen uit dit leven maar dat we dan weer vallen in Gods hand. Daar zijn we geborgen. Dat noemt Den Besten een bevende zekerheid. En dat is een paradox. Aan de ene kant is er twijfel en de andere kant is het ook waar we met hart en ziel aan vasthouden. Zo bepaalt dit geloof heel ons leven en laat het ook licht schijnen in dit leven dat door de dood omgeven is. En dat geloof geldt niet alleen voor onszelf maar voor iedereen met wie we ons zo sterk verbonden weten.
