Is wat gebeurt in Gaza in overeenstemming met ons geloof?
Gaza is een smalle strook land aan de Middellandse Zee, ten westen van wat vroeger ‘Judea’ heette. Het is ongeveer anderhalf keer zo groot als ons eiland Texel. In Gaza wonen ruim anderhalf miljoen mensen en het is daarmee het dichtst bevolkte gebied ter wereld.
In de tijden van het Oude Testament hoorde Gaza niet bij Israël: het was het land van de Filistijnen en heette ‘het land Gerar’. Het was een zeevarende, handeldrijvende natie, bestaande uit vijf stadsstaten. Toen al waren er voortdurend conflicten tussen Gaza/Gerar en Israël. Denk bijvoorbeeld aan de geschiedenis van Simson in Richteren of de tijd van de Koningen, beschreven in 1 Samuel 13 en 14. Het handeldrijvende Israël wilde altijd al dit gebiedje met zijn lange zeekust hebben en geloofde dat God ook dit stukje land aan hen had beloofd (Jozua 13). Van ongeveer 600 vóór tot 1947 na Christus is het bijbelse Israël altijd bezet geweest. De Romeinen noemden het ‘Palestina’. De grenzen van het land van de Filistijnen vervaagden. In 1948 claimde de nieuwe staat Israël heel Palestina, ook de Gazastrook. Na de grote onlusten die daarna ontstonden tussen de Joodse Israëli’s en de Palestijnen werden volgens een besluit van de Verenigde Naties Gaza en de Westelijke Jordaanoever Palestijns gebied. In 1967 veroverde Israël deze gebieden. De Palestijnen daar leefden van toen af onder de bezetting door Israël. In 2006 won Hamas de verkiezingen in de Palestijnse Gebieden en na een conflict met de andere Palestijnse politieke partij Al Fatah bestuurt het sindsdien Gaza. Hamas is een Islamitische partij, maar zoals de JoodsIsraëlische journalist Uri Avneri in juli schreef: “Hamas is niet uit op heilige oorlog als Al Qaeda of IS. Het is niet uit op een wereldwijd kalifaat. Het is een Palestijnse partij, geheel en al toegewijd aan de Palestijnse zaak. Het noemt zichzelf: “Het Verzet” en legde niet de sharia (Islam wetgeving) op aan de bevolking”. Uri Avneri stichtte in 1993 Gush Sjalom, een JoodsIsraëlische vredesbeweging. Deze is altijd al uit op overleg met Hamas. Israël echter ziet Hamas als een terroristische organisatie. Zowel aan de Palestijnse, als aan de Israëlische zijde zijn zowel mensen die vrede willen, als politieke of religieuze fanatici.
En die raketten van Hamas dan? Die zijn niet goed te praten, zoals geweld nooit goed te praten is. En die tunnels?
Sinds 2007 legt Israël een ondoordringbare blokkade – ook op zee – om Gaza. Niets en niemand kan er dan met de grootste moeite in of uit. Er is een voortdurend gebrek aan alles, waaronder drinkwater. De economie is totaal kapot. De tunnels zijn gemaakt om aan voedsel te komen, aan water, bouwmaterialen, medicijnen en ja, óók aan wapens. Het is niet goed te praten, maar wel te begrijpen dat Hamas uiterst boos is op Israël en raketten stuurt.
In 2009 kwam er een oorlog met 1383 Palestijnse en 13 Israëlische doden. De blokkade werd verscherpt. In deze zomer werd het wéér oorlog. Al maken de Palestijnse raketten slechts zelden slachtoffers, Israël wil de raketten vanuit Gaza stoppen, dat is begrijpelijk. Maar met zoveel geweld dat er ruim 1900 Palestijnse slachtoffers en 67 Israëlische zijn?
Vredesoverleg zal alleen duurzame vrede maken als Israël de blokkade om Gaza helemaal opheft – en dus niet alleen maar vermindert zodat het leven in Gaza weer mogelijk wordt, en samen met Hamas en Al Fatah, het democratisch gekozen Palestijnse bestuur, eerlijk en open onderhandelt. Dat kan alleen als de wereld, als de kerken, daaraan meewerken door onbevooroordeeld te zijn. De Joods Israëlische politicus en schrijver Avraham Burg schreef: “De holocaust is over”. Hij vindt dat de staat Israël zich niet meer mag laten leiden door openlijk of verhuld slachtofferschap, maar dat gerechtigheid de leidraad moet zijn. En hij, als Jood, mag dat zeggen.
En wij? Hoe denken en voelen wij over de relatie Israël Palestijnen, Hamas, Gaza? Gaan de JoodseIsraëliërs God meer ter harte dan de Palestijnen?
Riet BonsStorm
