Net terug van vakantie, kwam mij een oproep onder ogen die gesteund werd door onze PKN. De vraag was om op zaterdag 15 augustus om 12.00 uur de noodklok te luiden voor de situatie van christenen in Syrië en Irak. Voor zover ik weet hebben onze klokken niet extra geluid op dat tijdstip. Eerlijk gezegd heb ik ook mijn twijfels bij deze oproep. Dat heeft niet te maken met hoe ik de situatie van christenen in Syrië en Irak inschat. Want hun situatie is dramatisch en zeer zorgwekkend. Christenen worden vermoord vanwege hun geloof, gedwongen zich te bekeren, onmenselijk behandeld. Velen zijn op de vlucht gegaan. In tien jaar tijd zijn meer dan een miljoen Christenen weggevlucht uit deze landen.
Mijn twijfel ligt bij het feit dat de noodklok niet geluid werd voor alle vervolgden in Syrië en Irak. Want ook de Yezidi’s en moslims van een andere stroming en niet religieuze hulpverleners worden beestachtig behandeld en vermoord door de strijders van de fanatieke haat. Eigenlijk vind ik dat ook voor hen de klok had moeten worden geluid.
Want de christelijke gemeente is iets anders dan een belangenbehartiger voor christenen. Zij komt in opstand tegen onrecht waar ook ter wereld, in het spoor van haar Heer die sprak: Gelukkig wie hongeren en dorsten naar gerechtigheid, want zij zullen verzadigd worden.
domie Tjalling
