Maar dan blijkt de man die zo oprecht en wanhopig uit zijn ogen keek (Onder de toren 11), toch een oplichter. En nog wel zo’n oplichter dat de Ommelander Courant een heel stuk aan zijn activiteiten wijdt. Onder de kop ‘Noord-Groninger kerken massaal opgelicht’ staat te lezen dat het om een keurige man gaat met Indonesisch / Vietnamees uiterlijk en een Brabants accent. Kan niet missen, dat moet mijn man zijn.
Overal blijkt hij weer een ander praatje te hebben gedaan, hoewel: als je de flarden uit het krantenbericht samenvoegt, komt er zo ongeveer het verhaal uit dat hij ons ook heeft verteld. Een collega uit een naburige classis heeft de zaak in de publiciteit gegooid, hij roept op om aangifte te doen.
Dat ga ik zeker doen, alleen al vanwege het feit dat de oplichter misbruik heeft gemaakt van de kwetsbare positie die je als predikant op dit gebied nu eenmaal hebt.
Voel ik mij belazerd? Hoewel ik dat wel ben, valt het gevoel wel mee.
Shit happens, of theologischer uitgedrukt: een mens is nu eenmaal kwetsbaar voor het kwaad, dat je zomaar kan overkomen.
Meer neem ik het deze oplichter kwalijk dat hij door zijn praktijken mijn tijd heeft bezet, die ik anders goed had kunnen inzetten voor mensen die wel wat aandacht kunnen gebruiken.
Mocht ik hem nog eens tegenkomen, dan zal ik hem vragen of hij zich daar wel bewust van is.
domie Tjalling
