Een van de dingen die mij steeds weer opvalt in onze gemeente, is dat wij behoorlijk aan het vergrijzen zijn (ik hoef maar in de spiegel te kijken) maar tegelijk een grote groep jongeren op de verschillende catechisatiegroepen hebben. Dat is bijzonder, daar mogen we blij mee zijn.
Van twee van die groepen zijn er korte verslagen over wat we hebben gedaan dit jaar.
Van de gespreksgroep 18+ is er geen verslag, maar ik wil wel graag iets vertellen over de laatste bijeenkomst. Er waren deze keer zes aanwezigen (het aantal wisselt nogal eens) uit de catechisatiegroep, en er waren ook zes genodigden. Zes gemeenteleden van verschillende leeftijd, van 30 tot 80 jaar. Zij waren speciaal uitgenodigd om met de jongeren in gesprek te gaan volgens de carrousel methode: je praat een minuut of tien met iemand en daarna schuif je weer door naar een ander. Zo heb je op een avond dus zes gesprekken steeds met iemand anders.
De gesprekken gingen over vragen als: wanneer hebt u / heb jij belijdenis gedaan? Wat was de reden voor u / jou om toen belijdenis te doen? Hoe sta jij / staat u nu in het geloof? Hoe kijk je / kijkt u nu tegen je / uw belijdenis aan?
Zelf heb ik niet aan de gesprekken meegedaan, ik liep rond met koffie en thee en taart (ieder z’n eigen gave…). Maar ik was wel onder de indruk van de betrokkenheid en het enthousiasme dat door de kerke zoemde. Vaak als ik riep dat de tijd voorbij was, waren de gesprekspartners bijna niet uit elkaar te krijgen.
Vaker doen zo’n gesprek, was het advies achteraf. Goed om te horen, want zo komt de catechisatie weer terecht waar hij thuishoort: bij de gemeente.
domie Tjalling
