Op de laatste gemeenteavond van 18 juni in Elthato heb ik iets proberen te vertellen over de inleiding van het beleidsplan (in wording) van onze wijk Maarland. Onze gemeente heb ik vergeleken met een bootje, zeg maar het schip der kerk, onderweg naar het Koninkrijk van God. Niet alleen (zonder anderen) onderweg, maar met vele andere kerken. In de eerste plaats natuurlijk onze zustergemeente van de Vredekerk.
Maar ook als kerken zijn we niet alleen onderweg. Er zijn vele andere bootjes met mensen die zich inzetten voor de ‘minsten van mijn broeders en zusters’.
Het beeld van een bootje onderweg is natuurlijk maar een beeld, maar het maakt duidelijk dat de kerk geen doel op zich is. Een club is een doel op zich, maar de kerk staat in dienst van het Koninkrijk van God.
Als gemeente zijn we onderweg, op reis. Vroeger kon je in de kerk misschien het idee hebben dat je bezig was aan een georganiseerde reis, met duidelijke regels over wat je wel of niet moest geloven en wat je wel en niet mocht doen. Tegenwoordig beleven velen dat niet meer zo. Je zou eerder van een zwerftocht of zoektocht kunnen spreken, in de lijn van Abraham en van Jezus. Op die tocht nemen we als gemeente wel (geestelijke) bagage mee. Natuurlijk het evangelie, niet in onze broekzak maar als drijvende kracht en woord van licht voor ieder.
Voor onze wijk heb ik nog drie andere bagagestukken als kenmerkend proberen te omschrijven.
Het eerste: open voor de ander.
Open voor de wereld, voor andere kerken, voor nieuwe mensen in ons midden
Het tweede: eigenheid koesteren.
Blij zijn met onze liturgie en met de (geestelijke) ruimte in onze gemeente.
Het derde: verantwoordelijk voor elkaar.
Nieuwsgierig zijn naar het geloof van de ander, en openheid om zelf iets te delen; en omzien naar elkaar.
Met die bagage is het bootje Maarland tussen al die andere bootjes op weg naar het Koninkrijk van God. Onderweg zijn er ook gevaren. Ik noem er één: de klif van het clubgevoel. Een club is een doel in zich, een club kan zich sluiten tot een ons-kent-ons. Maar een kerk is nooit doel in zich, steeds opnieuw moet zij zich openen.
Onderweg kan het schip regelmatig aanleggen bij het ‘eiland van inspiratie’. Inspiratie kun je opdoen door een dienst die je raakt maar ook door een ontmoeting met iemand ‘van buiten’. Door een leerhuis of door een vergadering en noem maar op.
Als u / jij de inleiding op het beleidsplan wilt lezen en er misschien op wilt reageren, graag. Een mailtje of een telefoontje naar mij, dan stuur ik het toe.
domie Tjalling
