Ik heb in de vakantie het boek Tijl van Daniel Kehlmann gelezen. Tijl Uilenspiegel is een nar. Een nar diende vaak aan het hof van de koning. De koning moet plannen maken, vooruitzien, regeren. Aan de nar de taak om dat alles belachelijk te maken en te relativeren. Dat is niet altijd leuk voor de koning. Maar het helpt de koning wel: alles wat hypocriet is, wordt aan de kaak gesteld; alles wat onecht is, wordt ontmaskerd; grootheidswaan wordt voor gek gezet.
Als de koning goed luistert naar de nar, dan wordt zijn beleid daar alleen maar beter van.
Ook in Nederland hebben we vele narren: cabaretiers en schrijvers, zangers en columnisten. Met regelmaat spotten zij met de regering en alles wat gezag draagt. Hypocrisie halen ze onderuit, grootheidswaan bespotten zij, ze ontmaskeren onechtheid. Daar kan je als regering alleen maar van profiteren, en hopelijk kun je er soms om mee lachen.
Datzelfde geldt ook als het om kerk en geloof gaat – wat kun je als gelovige soms wel niet leren van de onbarmhartige kritiek van een nar! Daarom vond en vind ik dat een satirisch blad als Charlie Hebdo (in Frankrijk) geen blad voor de mond hoeft te nemen. Leve de nar.
Maar als de koning voor nar gaat spelen, dan gaat het fout. Dat is ook mijn bezwaar tegen het voornemen van Geert Wilders om een cartoonwedstrijd over Mohammed te organiseren. Iemand die gekozen is als volksvertegenwoordiger moet zich met serieuze zaken bezighouden, het besturen van een land. Gelukkig heeft Geert Wilders inmiddels zijn plannen ingetrokken.
domie Tjalling
