Zo lig je ergens ‘hier aan de kust, de Zeeuwse kust’ in het zoute water, eet je mosselen en bekijk je met vele duizenden tegelijk pittoreske Vlaamse stadjes. Zo zit je weer onder de oude Lopster toren.
Hij staat er nog stevig en wel. Een vriend op bezoek vroeg zich af of de toren, gesteld dat hij ooit om zou vallen (dat soort gedachten komen op bij bezoek aan een aardbevingsgebied) ons huis zou verpletteren. Maar wij dachten en hoopten van niet. Voorlopig is het leven goed onder de toren, hij geeft het dorp een middelpunt en zijn gelui zorgt voor een zekere saamhorigheid.
Intussen is de kerk al zo’n anderhalf jaar gesloten. Maar langzamerhand nadert de (geplande) restauratie en de (ongeplande) reparatie vanwege aardbevingsschade, haar einde.
Wanneer de kerk open gaat is nog niet precies bekend, maar het zal niet meer zo lang duren. Ik verheug mij er op om weer dienst te hebben in de Petrus en Pauluskerk. Wat ik gezien heb van de gerestaureerde kerk is verrassend en mooi.
Nu eerst probeer ik mijn hoofd uit de vakantiestand te krijgen. Dat valt mij nog niet mee, maar daarin zal ik niet de enige zijn.
domie Tjalling
