Voorlopig voor de laatste keer, straks woon in niet meer onder de toren.
Iemand suggereerde als nieuwe titel ‘Tussen de buren’. Want ja, straks wonen wij in een rijtjeswoning tussen de buren. Het is een huis uit de jaren dertig van de vorige eeuw, dat in het vroegere dorp – en nu stadsdeel van Eindhoven – Stratum ligt, jullie zijn van harte welkom!
Afscheid nemen vind ik lastig. Maar afscheid met afstand vind ik pijnlijk.
Ik dagdroomde over een afscheidsdienst, waarin iedereen van de afgelopen twaalf jaar in de Petrus en Pauluskerk zit. Er wordt mooi gezongen en er klinken goede woorden, het orgel is vrolijk en we bidden hardgrondig. Daarna is er koffie, thee en limonade met taart. Iemand zingt een gek lied, waarom iedereen moet lachen. We zijn vrolijk en weemoedig. We houden elkaar even vast om wat tegen elkaar te zeggen. En dan laten we elkaar gaan.
ik weet niet wat de toekomst brengt. Zal het mij lukken jullie los te laten. Na mijn vertrek uit Velserbroek kostte mij dat grote moeite. Het deed pijn. Hoe gaat dat de tweede keer?
Kom ik nog eens terug voor een echt afscheid, als de ballingschap uit ons leven is verdwenen?
Toen ik nog op de middelbare school werkte, zag ik hoe ieder jaar weer leerlingen met hun diploma vertrokken. Soms leerlingen met wie je zoveel had meegemaakt, lief en leed. Met een collega filosofeerde ik dat we een reservaat wilden beginnen met leuke leerlingen, die we eigenlijk niet los konden laten. Zo’n reservaat is er nooit van gekomen, maar nu is zo’n moment dat ik er wel weer aan zou willen beginnen.
Het is moeilijk te behappen dat aan alles een einde komt.
Ede Staal zingt prachtig:
Ik wait der is ‘n tied van komen
En ook een tied van goan
En alles wat doar tussen ligt
Ja, dat is mien bestoan
Gelukkig is er ook nog Paulus. Dat juist Paulus mij nu troost met zijn woorden! De liefde zal nooit vergaan.
Eigenlijk is dat hetzelfde als wat mijn collega en ik met dat reservaat wilden, de liefde zal nooit vergaan.
Verbonden in een grotere liefde,
domie Tjalling
