Ik las dat Maastricht een Noodkist heeft. Dat is een kist met relieken van heiligen. Relieken zijn overblijfselen van door de Rooms Katholieke kerk heilig verklaarde mensen. Het kunnen beenderen zijn, of stukjes daarvan; het kan een plukje haar zijn maar ook een stukje van de mantel van een heilige. Het geloof zegt dat er gewijde kracht zit in zo’n reliek. Door relieken kunnen wonderen geschieden, ze kunnen mensen nieuwe moed geven en hoop, genezing en inspiratie.
De noodkist in Maastricht werd in tijden van crisis tevoorschijn gehaald en langs de kerken van de stad gedragen: bij oorlogsdreiging, in hongersnood en bij epidemieën. De laatste keer dat in Maastricht de noodkist uit de kerk werd gehaald was in 1991 bij de dreiging van Saddam Hussein om chemische wapens te gebruiken. Op 18 maart van dit jaar werd de kist weer uit z’n vitrine gehaald. Een processie door de stad zat er toen al niet meer in. Het werd een kleine processie door de kerk, naar het altaar. De priester liep in koormantel voorop, zingend en bidden voor alle slachtoffers van het coronavirus. Hij zegt: ‘Een gewijd moment. Alsof hemel en aarde elkaar even raakten’.
Mensen kunnen sindsdien hun gebedsintenties naar de kerk sturen. Die worden opgedragen aan de belangrijkste heilige (nou ja, zijn relieken) in de noodkist: Sint Servaas, bisschop en heilige, naamgever van de kerk en patroonheilige van Maastricht. De priester steekt elke dag een kaars aan bij zijn reliek: ’…en ik bid dat hij ons bijstaat nu we de kwetsbaarheid van ons bestaan ervaren.’
Zo’n noodkistje is in geval van nood zo gek nog niet. Als Protestanten hebben we zoiets niet. Hoewel….na de online kerkdienst met beeld (3 mei) stuurden velen een mail en schreven hoezeer ze de oude vertrouwde kerkgebouwen missen en ook die door en door vertrouwde mensen van onze gemeente. Ons Protestantse kistje bevat dus geen beenderen maar een heel kerkgebouw. En geen resten van overleden heiligen, maar mensen in levenden lijve. Het eerste is echt Bijbels, zie bijvoorbeeld Psalm 42:
Weemoed vervult mijn ziel nu ik mij herinner hoe
ik meeliep in een dichte stoet en optrok naar het huis van God.
Dat laatste is echt protestants, de gemeente is voor ons erg belangrijk. Het samenkomen en samenleven in de gemeente is een oefenplaats voor het Koninkrijk van God. Daar delen we lief en leed. Zie hier ons noodkistje.
domie Tjalling
Reageren? Mail / bel met Tjalling Huisman: 0596 571393 / tjhuisman27@gmail.com
