Het is jammer om dingen niet af te kunnen maken. Zo waren we met de ouderengespreksgroep in Wiemersheerd in een levendig gesprek verwikkeld over Jakob. We vielen van de éne verbazing in de andere. Het zijn allemaal bekende verhalen, maar vroeger – toen je ze als kind hoorde – zat er een soort vanzelfsprekendheid in. Als je ze dan opnieuw gaat lezen, vallen je opeens andere dingen op. Bijvoorbeeld hoeveel er gelogen en bedrogen wordt door Jakob en zijn familie. Zijn oom Laban zegt, als Jakob bij hun eerste ontmoeting zijn levensverhaal heeft verteld: het is duidelijk, wij zijn familie van elkaar. Als je dat leest, denk je eerst: fijn, Jakob komt thuis! Maar even later begrijp je wat Laban bedoelt: ik ga jou net zo bedriegen als jij en jouw moeder (zus van Laban) hebben gedaan. We hadden als groepje fantastische gesprekken, waarin het steeds ging over het Bijbelverhaal en ons eigen leven. Altijd met een kopje koffie met koek erbij, verzorgd door de keuken van Wiemersheerd. En altijd afgesloten met gebed, in het vertrouwen dat als iemand als Jakob mag leven in Gods licht dat er voor ons dan ook wel een plaatsje zal zijn.
We hebben jammer genoeg niet meer kunnen lezen hoe Jakob met zijn hele familie terugreist naar zijn geboortegrond. Vooral zijn ontmoeting met broer Ezau en de worsteling aan de rivier de Jabbok de nacht daarvoor, zijn veelzeggende verhalen. Ik had daarbij wel een eigen gebakken appeltaart in gedachten, maar het blijft nu bij papieren gebak. En dat is maar niets.
Net als de gespreksgroep in Wiemersheerd, is de jongerengespreks -groep een kleine groep. We kwamen zo’n acht keer per jaar op zondagavond bij elkaar, steeds bij iemand anders thuis. Maar hoogtepunt was ongetwijfeld de jaarlijkse bbq. Altijd (bijna) in de tuin van de familie Beukema, met de gasten van het afgelopen jaar erbij. Meestal twee keer per jaar nodigden we namelijk gasten uit om met ons in gesprek te gaan. Altijd waren het een-op-een gesprekjes van tien tot vijftien minuten, waarin een gast en een jongere in gesprek gingen over een Bijbelverhaal. Ik deed bijna nooit mee, maar genoot wel om te zien hoe er gepraat werd. Vaak rolde uit die gesprekken dan ook een idee voor een kerkdienst.
Misschien was dat wel mijn hoogtepunt van de gespreksgroep: die kerkdienst waarin ik echt helemaal geen rol meer had, en er tussen neus en lippen ook nog eens op werd gewezen door één van de jongeren: dat het zo wel heel gemakkelijk is om dominee te zijn.
domie Tjalling
Reageren? Mail / bel met Tjalling Huisman: 0596 571393 / tjhuisman27@gmail.com
