Toen ik zo’n dertien jaar geleden achter de kerk van Leermens op de wierde stond en het vlakke land inkeek, waande ik mij in een andere wereld. Het was hetzelfde gevoel dat ik had toen ik op mijn eerste werkdag van Loppersum naar Zeerijp fietste. Dat moet begin april zijn geweest, de bomen lieten nog niets zien van een lentebelofte. Op aanwijzing van Marion draaide ik van de Bosweg naar links een fietspad op. En daar rees mij toch een kerk uit de grond omhoog. Ik kreeg het gevoel alsof ik een andere wereld binnenkwam, alsof ik de rechtstreekse weg naar het nieuw Jeruzalem op fietste.
Ik was wel eens in Groningen geweest en had er rond gefietst. In Noordpolderzijl had ik aan het getijde haventje gezeten, waar rondvaartboot De Boschwad toen nog lag. Ik was door Ezinge omhoog gefietst naar de kerk en had daar genoten van het uitzicht. Termunten kende ik en de lege polders boven Finsterwolde was ik doorgefietst. Hongerige Wolf hadden we met de auto ooit bezocht, net als stad.
Toen ik daar bij Leermens op de bult stond overviel mij voor het eerst het gevoel dat ik in een andere wereld was aanbeland. Misschien had dat ook te maken met mijn sollicitatie, want die middag zou ik gaan solliciteren als predikant van de Hervormde Gemeente Maarland.
Een drive had ik wel, noem het roeping. Maar ik verbeeldde mij niet al teveel. Toen ik de Petrus en Pauluskerk binnenkwam voor de sollicitatie (die nogal slecht ging, Maarland en ik hebben er daarna nog wel driekwart jaar voor nodig gehad om elkaar te vinden) weet ik nog dat een gevoel van nederig mij omgaf. Als ik dacht aan al die honderden jaren dat in deze kerk mensen zingen, bidden, Bijbel lezen, samenkomen. En dan kom ik: wat weet ik, wat heb ik te vertellen, kan ik nog wel iets toevoegen? Ik verbeeldde mij dat ik de eerste keer dat ik in deze kerk zou voorgaan, op mijn knieën de weg van de consistorie naar de kansel zou afleggen. Nooit gebeurd, gelukkig voor jullie (en mij). En mijn ontzag voor de traditie kwam ook niet meteen over: één van de leden van de beroepingscommissie wees mij na het gesprek er fijntjes op hoe groot de Petrus en Pauluskerk is; en ik had in mijn brief geschreven over die fraaie Groningse kerkjes….
Het ontzag was één van de redenen om een toga te gaan dragen. Dat maakt duidelijker dat ik mij voeg in een traditie die voor mij mensen droeg en die ook na mij door mensen verder zal worden gedragen. De togacommissie met Gerda, Pieter en Margreet hielp mij vervolgens zeer doortastend de toga in.
domie Tjalling
Reageren? Mail / bel met Tjalling Huisman: 0596 571393 / tjhuisman27@gmail.com
