Het was vaak fijn en vertrouwd om voor te gaan in kerkdiensten in Maarland. Nu is het bijna tijd voor – voorlopig – de laatste. Meestal was ik zondagmorgen vroeg in de kerk, om even mijn toga op te hangen en wat te overleggen met de koster of de organist. Vaak was de kerk dan al gevuld met orgelspel. Of er stond al vanaf vroeg een hele cantorij met Henk de Vries liederen te oefenen. Ik liep dan een beetje te dralen of nog even wat regelen. Daarna kwamen de mensen binnendruppelen. Ik vond het fijn jullie te begroeten, bij de deur of buiten voor de deur. Dan snel naar de consistorie, toga aan en even vragen aan de diaken of de ouderling of toga en stola goed zaten. Meestal was er wel klein detail dat nog even rechtgezet moest worden. Behalve die ene keer dat er een grote brandvlek op de toga zat. Die is overigens ook vanzelf weer verdwenen, deze gebeurtenis staat bekend als ‘het wonder van ’t Zandt’. Dan het consistorie gebed, dat iedere ouderling op zijn of haar eigen wijze doet – ook dat vind ik mooi. En de kerk inlopen.
Bijna altijd gebruikten we een vaste liturgie uit ons Paarse boekje. Bij Maarland past een traditie van rust en tot rust komen in de liturgie. Het steeds opnieuw gebruiken van dezelfde woorden is niet saai, maar verrijkend. Soms ging het ook wel eens anders, bijvoorbeeld in diensten met de Tienerdienst of met de Achttienplus gespreksgroep. Ook daar kan ik mij goed in vinden, als de liturgie maar past bij het thema van de dienst. Mooi vond ik hoe de zang van de cantorij vaak zo goed viel in het geheel van de liturgie. Hoe kritisch cantor en cantorij ook zijn op hun zang, vaak klinkt het gewoon goed. En wat een prachtige klanken weten onze organisten vaak tevoorschijn te toveren. Soms een ingestudeerd stuk, soms al improviserend op de inhoud van de uitleg. Vaak gaan er uren van oefenen op het orgel aan een dienst vooraf. Ook mooi als één van onze vele goede zangers iets solo wilde zingen, of als duet: populair of klassiek.
Het is fijn om een dienst zelf mee te beleven als voorganger. Soms lukt dat goed, soms is het lastig. Het is een beetje de vorm van de dag. De éne keer kan ik heel ontspannen voorgaan en aan alles meedoen, een andere keer is het zoeken naar de juiste vorm. Maar vaak was het vertrouwd en fijn.
Bij uitvaarten is dat anders, dat zijn momenten waarop ik echt getriggerd ben. Altijd speelt het besef mee hoe belangrijk het is voor de familie dat het goed gaat, altijd voel ik hoe zwaar beladen zo’n dienst is. Tegelijk is het iets dat ik graag wil doen, voor de overledene en voor de familie. Maar vertrouwd wordt het nooit. Net als trouwerijen, maar ja: die zijn juist weer beladen met een lichte mengeling van vrolijk en plechtig.
domie Tjalling
Reageren? Mail / bel met Tjalling Huisman: 0596 571393 / tjhuisman27@gmail.com
