Tja, hoe gaat dat. Ergens in een ver (nou ja driekwart jaar terug) verleden neem je de beslissing om eens te gaan solliciteren. En dan opeens lijkt het of de tijd je heeft ingehaald en staat er een verhuisdatum gepland: 2 juli.
We merken hoe ons aanstaande vertrek ons laat zien hoe goed wij het hier hebben: hoe vriendelijk de mensen zijn, hoeveel ruimte er is in de gemeente, hoe mooi de kerken zijn en hoeveel wij genieten van zang en orgelspel. Hoeveel ruimte en rust het weidse land geeft, vergezichten in deze tijd ook nog eens versierd met bloeiende bermen.
Het landschap blijft wel liggen, maar in ons huis gaat alles door onze handen. We gaan op z’n minst drie keer zo klein wonen, dus heel veel kan niet mee. Er is al een lading theologische lectuur de deur uitgegaan; niet de papiercontainer in, het meeste is goed terecht gekomen. Er zijn ladingen naar de stort in Usquert verdwenen, dingen waar echt niemand meer wat mee kan. Vele dozen zijn bestemd voor de koningsmarkt van 2021, als die gehouden kan worden. Misschien komen wij dan wel een dagje meehelpen met de verkoop. En vooral heel veel meubels gaan weg via Marktplaats. Vele mensen zijn hier al langsgekomen om voor niets of voor een onderhandeld bedrag een meubelstuk mee te nemen: de bureaustoel die niet meer in gebruik is van één van de kinderen; die oude brocante kast, ooit in stukken als bouwpakket gekocht met een loodzware spiegeldeur erin; die Ikea boekenkast, ooit handig om van alles in op te bergen maar voor het nieuwe huis te groot. Het huis raakt leger en leger, om te voorkomen dat we in Eindhoven een huis hebben dat veel en veel te vol staat.
Als straks de verhuiswagen voor de deur staat, hopen we alle ballast kwijt te zijn. Maar wat mee gaat zijn veel herinneringen, ze nemen geen plaats in de verhuiswagen. Maar ze vullen je hoofd met heel verschillende emoties: met vrolijkheid en lichtheid, met zwaarte en verdriet, met zorgen en spijt, met verbondenheid en afscheid; met alles van meer dan twaalf jaar hier wonen en met jullie optrekken. Wat overheerst zijn de vrolijkheid en lichtheid, en de verbondenheid en het afscheid. En dat dat laatste niet goed kan: hoe lastig het is om elkaar los te laten, als je elkaar niet even kunt vasthouden. Vreemde paradox.
Hopelijk blijft de verbondenheid, ik kan mij nu niet anders voorstellen dan dat die blijft. En hopelijk kunnen we over een jaar nog eens terugkomen en terugkijken. En even elkaar weer vasthouden, zodat het loslaten ook wat beter gaat. Voor nu: moge de Eeuwige ons allen zegenen en behoeden.
domie Tjalling
Reageren? Mail / bel met Tjalling Huisman: 0596 571393 / tjhuisman27@gmail.com
