Indrukken van onze reis naar Kenia.
12 september – 23 september 2014.
Eerder dit jaar beloofden wij u op de hoogte te houden van onze indrukken van onze reis naar Kenia. We zijn met een delegatie van het bestuur op 12 september jl. afgereisd naar Nairobi. Onze vaste chauffeur James heeft ons opgehaald van het vliegveld en naar ons overnachtingadres gebracht. ’s Morgens vroeg verscheen hij weer om met ons op reis te gaan naar ons volgende overnachtingadres. 
De afstanden zijn fors en je bent toch gauw een dag onderweg. De wegen waren aanmerkelijk verbeterd, vergeleken met ons laatste bezoek in 2011, toch was het al bijna donker voordat we op plek van bestemming waren. De volgende dag hadden we gelijk een afspraak maar vooraf liepen we nog even naar het Victoria meer om wat nijlpaarden te spotten. 
Onze afspraak, een Nederlandse vrouw die stagiaires begeleidt, kwam stipt op tijd aan met de tuktuk, het middel om je in Kenia te verplaatsen. Jaarlijks verblijft deze vrouw met regelmaat 3 maanden aaneengesloten in Kenia, we hadden dus meer kans om haar daar te spreken dan in Zuid Nederland. We maakten kennis met elkaar en bevroegen elkaar over de ervaringen bij het Babyhome waar zij met enige regelmaat kwam om de stagiaires te begeleiden en ook te spreken met de verantwoordelijken.
In het Babyhome wil men graag meer aandacht voor het verbouwen van gewassen, niet alleen voor eigen gebruik maar ook voor verkoop. Op deze manier kan men zelfvoorzienend worden. Dit geldt ook voor de omschakeling van koeien naar geiten. Het is gebleken dat de melk van geiten beter is voor de baby’s en dan speciaal voor HIV baby’s. Probleem is echter dat de verantwoordelijke voor het Babyhome haar handen vol heeft aan het reilen en zeilen van het Babyhome en het haar niet lukt om het akkerbouw/geitenproject te begeleiden. Veelal zegt personeel ergens verstand van te hebben, maar blij als ze zijn met een baantje, weten ze vaak niet wat ze doen of wat ze juist niet moeten doen. Er is nu iemand op studie gestuurd die, nadat hij voldoende kennis heeft opgedaan, de juiste man op de juiste plaats moet worden. Hier is duidelijk sprake van ‘de cost gaat voor de baet uit’. Hopelijk leveren de investeringen in deze man op wat er van wordt verwacht. We spraken over kleine microkrediet projecten en we kwamen uit bij een mevrouw die prachtige kaarten maakt van ijzerdraad en kraaltjes. Enthousiast waren we en we bestelden gelijk alles wat ze in 2 dagen voor ons kon maken. Dit werden uiteindelijk 430 kaarten die wij bij thuiskomst op werk en aan familie lieten zien. Een groot succes.
De volgende dag reisden we af naar het Babyhome waar we allerhartelijkst werden ontvangen met zang en dans. Na de begroeting en even bijpraten werden we gelijk ingeschakeld bij de verzorging van de allerkleinsten. Lopende band werk, fles erin, fles leeg, kind weer in zijn bakje, volgend kind enz. Aangezien er veel baby’s in het Babyhome verbleven, was persoonlijke aandacht geven nauwelijks aan de orde. Een tekort aan personeel maakte het ook duidelijk dat hier hard moest worden gewerkt. Van de zuster die nachtdienst had, werd bovendien verwacht dat de babywas (met de hand) werd gedaan. Helaas zijn we maar kort in het Babyhome geweest doordat de zus van onze chauffeur plotseling overleed en hij terug moest voor de begrafenis.
We hebben maar kort met Sr. Mary Esther kunnen spreken over de financiële situatie en de toekomstplannen. Ze gaf aan dat onderhoud noodzakelijk was (lekkend dak) en dat ze ook graag met ons naar een geitenfarm had gewild om de mogelijkheden te bekijken om geiten aan te schaffen (en natuurlijk de financiering). Ook ons gebruikelijk bezoek aan het tehuis voor gehandicapte kinderen schoot er dit keer bij in.
Gelukkig had onze chauffeur James een andere chauffeur Patrick geregeld en met hem reisden we naar ons volgende project in Marigat. Hier werden we allerhartelijkst begroet door Sr. Anna. Voor ons een nieuw gezicht en voor haar heel spannend heel veel nieuwe gezichten. De volgende dag begon vroeg i.v.m. de hitte maar uiteindelijk zijn we toch de hele dag met haar op pad geweest. We begonnen met de tuinen waar diverse producten werden verbouwd voor eigen huis maar ook voor de mensen die zelf geen middelen van bestaan hadden. Via een pijpensysteem, wat elke avond weer moest worden weggehaald wegens diefstal, bevloeide men vanuit de rivier de akkers. Op het vluchtelingenterrein waar ongeveer 3500 mensen wonen maakten we kennis met de social worker Dennis, wiens dagelijkse werkzaamheden bestaan uit het overleg met de verschillende dorpshoofden, het in kaart brengen van de behoeftigen en deze registreren voor de voedselvoorziening. We hebben meegeholpen met de voedseluitdeling. Eens per 2 weken krijgen de 61 geregistreerden de inhoud van 4 x een blik gevuld met gedroogde mais. Dit is voldoende voor een week. Helaas is er niet genoeg geld om wekelijks een voedseluitdeling te houden, laat staan om meer gevarieerd uit te delen. Hier zijn we toch echt van geschrokken. Als stichting betalen wij al jaren voor deze voedseluitdeling die voor zover wij wisten elke maandag gebeurde en waarvoor een groep van 25 mensen vaak wat bonen, maïs, een beetje olie en af en toe een stukje zeep kreeg. Het gaat vaak om de zeer ouden die zelf niet meer in staat zijn om in hun levensbehoefte te voorzien.
We kregen een rondleiding over het terrein en een zeer oude man was tot tranen toe geroerd dat wij het mogelijk hadden gemaakt dat zijn oude takkenhutje was vervangen door een golfplaten huisje.
Dankbaarheid was er ook voor de meegebrachte voetbalshirts en zo kwam het dat aan het einde van de dag, te midden van de zandstormen, een voetbalwedstrijd werd georganiseerd met teams gekleed in shirts van o.a. FC Loppersum. Wat waren ze blij al mochten we van hen de volgende keer ook wel voetbalschoenen meenemen!
Hoogtepunt voor ons was evenwel het bezoek aan de school die met giften via de Stichting en subsidie van o.a. Wilde Ganzen in 2011 feestelijk is geopend. We werden begroet door ruim 600 kinderen, de onderwijzers en het schoolcomité. De school is alweer veel te klein zodat de oude school erbij werd gebruikt. Per klas gemiddeld 60 leerlingen! Wat hebben we hier nog veel te doen, te denken valt aan betere schoolbanken, leermaterialen en schoolmaaltijd.
De volgende dag stond een bezoek aan de door ons gefinancierde kraamkliniek op het programma. Voor ons enigszins een desillusie. Het bleek een eerste aanzet te zijn tot een groter geheel zodat de ijzerstaven nog de muur uitstaken. Het was een simpel gebouwtje zonder sanitaire voorzieningen en niet goed afgewerkt. De aannemer was ook aanwezig en we hebben hem ons ongenoegen laten blijken. We zijn benieuwd of onze opmerkingen tot een betere afwerking zullen leiden.
Dat het ook beter kan, bewees ons volgende bezoek aan het afgelegen Salawa waar we in een schitterende omgeving genoten van een weids uitzicht. Ook hier had de Stichting financiële steun verleend en stonden er 2 prachtige gebouwtjes te pronken. De een diende als medisch centrum en aangezien er nog stenen over waren, was een tweede gebouwtje tot stand gekomen wat diende als kantine en kookgelegenheid. Het klinkt meer dan het was, maar men was er erg blij mee. De buitenkant van de gebouwtjes was in elk geval beter afgewerkt, dus duidelijk een andere aannemer.
Na een aantal dagen in de hitte van Marigat verlangden we wel weer naar het koelere Nairobi en gingen we op weg hierheen nog langs het weeshuis in Naivasha. Een treurig verhaal. Geen elektriciteit meer omdat ze de rekening niet kunnen betalen. Aftandse kamertjes met nog aftandsere bedden. De grotere kinderen waren op kostschool en kwamen eens in de 14 dagen thuis. De jongere kinderen speelden samen in een kamertje. We werden er niet vrolijk van! In Nairobi hadden we nog een ontmoeting gepland die ons uiteindelijk meenam naar de sloppenwijken van Nairobi, Kibera genaamd. We dachten dat we al heel wat hadden gezien maar dit overtrof alles en is niet te beschrijven. Toch draait ook in een sloppenwijk een economie op zich met kleine bedrijfjes en winkeltjes. Daaromheen de verschillende hutjes en een riool dwars door dit gebied. Een heftig bezoek wat behoorlijk bij ons bleef hangen zodat we besloten nog maar even ter afleiding naar het giraffencentrum te gaan waar we de giraffes het heerlijk vonden om uit onze hand te eten. Met deze afleiding zat ook ons bezoek erop. Thuisgekomen was het eerst alle indrukken verwerken en echt even afkicken.
Intussen zijn we geïnterviewd voor de Ommelander Courant en waren we te gast in het programma Noordmannen van RTV Noord. Ons pr team is druk bezig met de aanvraag van een school voor een project en er staat een benefietavond gepland op 6 maart a.s. Hoe deze eruit gaat zien, is nog niet bekend maar u kunt hier ongetwijfeld binnenkort alles over lezen op onze Facebookpagina of op onze binnenkort vernieuwde website.
Wilt u meer horen over onze reis en onze ervaringen dan verzorgen wij graag een avondvullend programma met veel nieuw beeldmateriaal. Via onze website kunt u contact met ons opnemen of via ondergetekende.
Lies van Dijken, secretaresse
Stichting Help Afrika
