Tijdens het weekend van 13 en 14 oktober was het uitzonderlijk mooi weer voor oktober en toen hebben we “Uit de pastorie” wat letterlijker genomen. We zijn van vrijdag op zaterdag een nachtje gaan kamperen met een trekkerstentje op natuurkampeerterrein Wilgenheerd bij Wehe-Den Hoorn. Nog nooit hebben we zo laat in het najaar gekampeerd. Het Joodse loofhuttenfeest (Soekot) valt ook in het najaar. Het wordt beschreven in Leviticus 23: 39-43. In de laatste verzen daarvan staat:
Zeven dagen lang moeten jullie in hutten wonen, elke geboren Israëliet moet in een loofhut wonen, 43 om jullie kinderen eraan te herinneren dat ik de Israëlieten in hutten liet wonen toen ik hen uit Egypte wegleidde. Ik ben de HEER , jullie God.”’
Tijdens dit feest wonen de Israëlieten buiten hun huis in een loofhut. De betekenis van het feest is wel eens vergeestelijkt (Het gaat om het hutje van waarden en normen als de maatschappij zijn beschaving verliest zoals in de Tweede Wereldoorlog) en zou iets anders zijn dan kamperen dat slechts een vorm van ontspanning is. Terwijl ik daar voor onze tent zat bij het vroeg invallende duisternis en ik opkeek naar de sterren, werd het mij duidelijk dat kamperen in zo’n klein tentje wel degelijk een spirituele dimensie heeft. Ik leefde ineens buiten en was afhankelijk van het weer. Ik kwam los van de gemakken en vaste gebruiken van thuis. Dat soort comfort vinden we onmisbaar, maar tijdens kamperen ontdek ik steeds weer dat dat ook een bevrijding kan zijn als je dat (even) niet meer hebt. Dat leven buiten, dichterbij de natuur en onder de sterrenhemel, brengt ons ook dichter bij God van wie we het leven ontvangen. En daar zit ook de crux van het loofhuttenfeest. Het is God van wie wij alles ontvangen en afhankelijk zijn. Dat ontdekte het volk tijdens de reis door de woestijn en dat wordt gevierd tijdens Soekot.
Ds. Marco Roepers
