Tonnie Elderman las op zondag 30 oktober voor het werelddiakonaat dit zelfgeschreven gedicht voor.
Zonlicht en wat milde regen|
allen uit de hemel neer.
Voelen voor ons als een zegen
van de allerhoogste Heer.
Groei en bloei voor al wat leeft.
Voor iemand die er oog voor heeft.
Soms te veel van al het goede;
overstroming of te warm.
En wat men al wel vermoedde;
Men is rijk of men is arm.
Zeg het nu, van vrouw tot man,
Geef nu, en wel voor Pakistan
God gaf ons deze mooie aarde.
Het was goed, in evenwicht.
Wilde dat de mens bewaarde,
gaf ons deze milde plicht.
Toch ontstaan er allerlei rampen,
heel ver weg en heel dichtbij.
Laat onze hulp nu niet verdampen,
de collecte is nabij.
O wij mensen die verkwisten
al de rijkdom die God ons bood.
Deden of we echt niet wisten,
zie de aarde komt in nood.
‘Heer wil ons het goede tonen,
leer ons de verantwoordelijkheid.
Zodat ze in Pakistan kunnen dromen,
Hulp wordt dan weer werkelijkheid.
Tonnie Elderman
